Rotterdam MC

Maandagochtend 30 december 2019 het gaat de laatste dagen veel slechter met Rachel. Ze heeft een hele moeilijke nacht gehad. Er moet nu iets gebeuren. We bellen met haar behandelaar in Goes, vervolgens met haar behandelaar in Rotterdam. Hoe dit gaat kan je in mijn blog lezen van 30 december 2019. Het is erg moeilijk. Uiteindelijk besluit mijn man; we gaan met de ambulance naar Rotterdam. Omdat het zo slecht gaat met Rachel moet ze in de maxicosi, want dan kan de verpleegkundige haar behandelen. Ik zit achter haar en kan haar niet zien. Ik praat, ik zing en ik bid, zodat ze me kan horen. Na een dramatische rit, komen we aan in Rotterdam en ze heeft het gehaald! Ik ben zo dankbaar. Ze zit bomvol snot wat ze niet wegkrijgt en op de Eerste Hulp wordt ze uitgezogen wat haar verlichting geeft. Ze krijgt meerdere onderzoeken en haar hartje blijkt enorm achteruit te zijn gegaan. Haar rechterkant van het hartje is verdikt, ze heeft een hoge druk in haar longen, ze heeft stugge longen en ze blijkt pulmonale hypertensie erbij te hebben gekregen. Rachel is erg kwetsbaar. Het gaat veel slechter, maar naar een paar dagen lijkt het iets beter te gaan. 

 

Ik geniet van elk moment met haar en ik begin haar te vertellen over de hemel. Ik heb sterk het gevoel dat ik binnenkort afscheid van haar moet gaan nemen. Ze had het moeilijk, ik gunde haar de hemel. Maar ik kan haar toch niet missen... De strijdt in mijn hart, ik kan mijn baby toch niet missen, maar ik gun het haar zo dat ze verlost is en gezond. 

 

De artsen deden wat ze konden, zodat ze zo min mogelijk pijn had. Op maandag zei de arts dat hij dacht dat ze weer de goede kant op ging en hij sprak er ook over om haar terug te laten gaan naar Goes. Rachel bleef erg kwetsbaar... Dinsdag op woensdagnacht kan Rachel het niet vinden, ze is zo onrustig en vroeg in de ochtend gaat veel slechter met Rachel. Ze krijgt een ademstop waar ze even uit komt, maar daarna komt nog ademstop. En dan lukt het haar niet meer om het weer op te pakken. Ze was zo dapper. We zijn zo trots op haar. Ze overlijdt op woensdag 8 januari om 8 uur. Haar vader en ik geven haar terug aan onze Hemelse Vader. Jezus heeft haar met open armen ontvangen. We zijn zo verdrietig en tegelijkertijd zijn we zo dankbaar voor haar. Ze is zo dapper geweest. Ze krijgt haar shirtje aan waarop staat; "Hello, here comes a new day". Rachel leeft in haar nieuwe dag met Jezus. Dat is onze grootste troost. Het maakt het verdriet en gemis alleen niet minder. Ze heeft het goed bij Hem en Hij zorgt goed voor haar. Straks gaan we haar weer zien. Voor ons duurt het alleen nog even.