Ziekenhuis Goes

Op maandag 25 november 2019 mocht Rachel naar het ziekenhuis in Goes. Super leuk, maar ook spannend. We waren gewend aan de verpleegkundigen in Rotterdam en ze kenden Rachel goed. Ze mocht bij mij in de draagdoek en ik ging op de brancard in de ambulance. Normaal gesproken moeten baby's in een maxicosi. Maar dit was voor Rachel geen optie. Als ze van streek raakte, daalde haar zuurstof vaak. Ze was het meest rustig bij mij op schoot. Zo waren we weer een stap dichterbij huis. We keken hier zo naar uit. Het was fijn om dichtbij huis te zijn. Vrienden en familie konden makkelijker langs komen en konden we zelf af en toe even naar huis. 

 

Het ADRZ zou de thuiszorg helemaal voor ons gaan regelen. In Goes werden we verder voorbereid op onze stap naar huis. Zo deden we steeds meer zelf. We leerden hoe we de medicatie moesten geven, hoe we haar moesten uitzuigen. Alle apparaten werden besteld, dus zodra die er waren en als de thuiszorg was geregeld, konden we eindelijk naar huis. Tot onze grote verbazing, bleek er geen thuiszorg voor Rachel mogelijk te zijn. De organisatie die dat leverde, was er mee gestopt in Walcheren. Het was financieel niet meer haalbaar voor hun.

​

Ondertussen ging het met Rachel slechter. Haar tweede weekend in Goes, was erg spannend. Op zondag 8 december had ze verschillende ademstops. Ik was erg bang haar dat weekend te verliezen. De arts en de verpleegkundigen dachten dat ze het niet ging halen. Alleen haar vader zei dat ze het ging redden. Hij had gelijk. Ze redde het! Ze kwam er door. Het was verschrikkelijk spannend. Maar wat was ik dankbaar. Veel mensen bleven bidden voor genezing voor Rachel. Ze kreeg nieuwe medicatie erbij en het ging weer beter met Rachel. Vivre Kinderthuiszorg uit Goirle besloot om ons te helpen. Ze moesten alleen nog mensen aan nemen. Maar tot dat we naar huis konden, mochten we naar hun Vila in Goirle. Dit zou een tussenstap zijn totdat we met Rachel naar huis konden.