'Voor wie komen jullie?' vraagt de vrouw vriendelijk aan het tafeltje. Ergens voel ik me even verbaasd. Vraagt ze nu echt naar haar naam? Denk ik bij mezelf. 'Voor Rachel Cappon', zeg ik opgewekt maar met dat ik haar naam zeg voel ik zoveel emotie opkomen. 'O ja ik zie haar naam' reageert de vrouw. 'U mag de bloem in de vaas zetten en mijn collega brengt u naar het tafeltje', zegt ze. Mijn man en ik lopen samen naar binnen naar de vaas bij het podium en ik schiet helemaal vol. We zijn hier om Rachel te herinneren.
Ze is in dit ziekenhuis op woensdagochtend 8 januari 2020 overleden, naar Jezus gegaan. Vorig jaar ontvingen we een uitnodiging voor de herdenkingsbijeenkomst. Door het virus heeft dit even stil gelegen. Helaas konden we zelf vorig jaar er niet bij zijn door ziekte. En dit jaar dacht ik even; wil ik dit nu nog? Maar toen ging ik mijn hart voelen en ik voelde dat ik graag hierbij aanwezig wilde zijn. Een herdenking om Rachel te herinneren en haar leven te eren. De bloem had ik deze ochtend met zoveel zorg uitgekozen. Het is iets kleins of zo lijkt het, maar voor mij was het zo belangrijk om deze bloem uit te zoeken voor deze bijeenkomst. Ik voelde me een beetje gespannen, want ik wilde echt de mooiste bloem voor haar uitkiezen. Met liefde zet ik de bloem in de vaas. De collega brengt ons naar onze tafel, alleen staat er een andere naam op het kaartje. Dat kaartje haalt ze snel weg en even later komt ze met het kaartje; Rachel Cappon. De tranen staan in mijn ogen.
Ik kijk om me heen en zie meerdere stellen 'alleen' zitten, zonder een ander kindje. Er zijn een aantal met kinderen. Een vrouw zingt mooie muziek achter de piano. Het welkom start en mijn gedachten gaan naar die dag dat ons meisje ter wereld kwam, het moment dat ze op mijn borst lag. De diepte van het verdriet wat ik al een tijdje niet zo gevoeld heb, is er weer. Tranen blijven komen, zoveel herinneringen van Rachel komen op. Dan noemen ze de namen van de kindjes. 'Anna Rachel Cappon.' Haar naam wordt genoemd. Het is zo fijn om haar naam weer te horen. Ik ben blij dat ze haar naam goed uitspreken want hier werd soms van alles van gemaakt. Een moeder vertelt haar verhaal. Ik herken wat ze vertelt dat wanneer mensen ons nu leren kennen, ze ons leren kennen zonder Rachel. Maar ze hoort altijd bij ons. Het feit dat ze niet meer bij ons is, betekent niet dat ze niet meer bij ons hoort. Ze heeft altijd plek in ons leven al is dat vaak niet zichtbaar. Dan is er een korte pauze en tranen blijven komen. 'Wat raakt je het meest' vraagt mijn man, die trouwens de hele tijd heel lief mijn hand vast houdt. 'Dat ik haar moeder ben, maar dat ik het niet meer kan zijn, dat ze niet meer bij ons is. En zoveel herinneringen, ik wilde zo graag met haar naar huis.' Ik mis haar gewoon, mijn dochter.
Na de bijeenkomst lopen we nog even naar de stilte ruimte, want daar ligt het herinneringsboek van 2020 waar ook Rachel haar kaartje in zit wat ik vorig jaar had opgestuurd. Na dit alles voel ik me op, mijn hoofd zit vol en voelt wattig aan. Ik kan niet zo goed meer nadenken en ben blij dat mijn man achter het stuur stapt. Onderweg stoppen we om even een hapje te eten. We praten nog wat na en ik vraag wat hem het meeste raakte. Hij vertelt dat hij een beeld van Rachel zag. We zitten daar allebei met tranen in onze ogen. We delen ons verdriet en dat voelt ook fijn. Dat gebeurt namelijk ook niet altijd, we rouwen echt op onze eigen manier.
Ja ze was heel ziek, maar wat hadden we haar graag bij ons gehouden, wat hadden we haar graag groot zien worden, misschien op een andere manier met haar beperking, gewoon zoals zij was. Ze was en is ons zo dierbaar, onze geliefde dochter. Ons liefste moppie. Dit was de enige bijeenkomst waar we omtrent Rachel voor zijn uitgenodigd. We zullen nooit meer ergens voor worden uitgenodigd voor Rachel. Of dat ik ergens hoor; 'Bent u de moeder van Rachel?' Ik ben blij dat we gegaan zijn om haar te eren en te herinneren...
Ik hou van mijn liefste meisje, voor altijd...
