Rouw kost tijd, het is niet ineens voorbij... Al denk ik dat soms wel of hoop ik het misschien soms. Rouw kan namelijk best ingewikkeld zijn, maar het zou niet natuurlijk zijn of voelen als dat ineens over zou zijn. Toen het 8 januari 2021 was geweest, de dag van haar overlijden, was ik opgelucht. 'Zo dit heb ik gehad' dacht ik. Ik zag behoorlijk tegen deze dag op. Misschien had ik behoefte om het 'zware' af te sluiten. Het gevoel van; 'Nu ben ik een jaar verder'. Ik keek vooruit en had zin in het nieuwe jaar... Een nieuw jaar, nieuwe kansen, nieuwe dingen doen... Maar op 9 januari 2021 werd ik wakker en die dag kwam de klap. Het ging voor geen meter. Rouw kwam weer hard om de hoek. Verdriet in mijn hart, het gemis van mijn lieve Rachel. Rouw is niet te plannen. Soms overvalt het me ineens, dan gaat de dag goed en heb ik er zin in en dan lees ik iets of er gebeurt iets of soms niks en dan is het daar. Soms gaat de dag voor geen meter, dan kan ik mijn draai niet vinden en vraag ik me soms ook af; 'Wat heb ik toch?' En ineens realiseer ik me, ik mis Rachel, ik mis zo dat ik niet meer haar moeder kan zijn.
De dagen die beter gaan zijn er meer als de dagen die niet gaan. Veel meer. Maar soms is het een dag, of soms zijn het momenten. Onlangs op een zaterdag gingen we evangeliseren in Terneuzen en we gingen met een groep die we niet kenden. We hadden afgesproken in een gebouwtje in Terneuzen. Voor mij was dit mijn eerste kennismaking met Terneuzen, de overkant, zoals wij dit hier noemen. De overkant van het water. Via de tunnel rijden we er naar toe. Aangekomen in Terneuzen lopen we naar de rode deur en stappen het gebouwtje binnen. Bij binnenkomst blijkt dat we de gastheer kennen. Hij is een keer bij ons in Rotterdam geweest om voor onze Rachel te bidden. Ik kijk in het rond en ik zie haar foto staan. Ik schiet vol. Het raakt me zo. Ik ben in Terneuzen, op een plek waar ik nog nooit ben geweest en dan staat daar de liturgie van Rachel haar rouwdienst met haar prachtige foto op de voorkant. De gastheer vertelt dat deze plek een plek is waar een gemeente samenkomt, maar ook is het een huiskamer waar persoonlijke dingen staan. Ik stel me voor aan de mensen die er zijn. En dan moet ik eerst even naar Rachel d'r fotootje lopen. Wat ben ik trots op haar en het gemis komt ineens weer sterk omhoog. Ik ga weer zitten en kom ik aan de praat met een meneer die ook aan de tafel zit en ik zeg; 'Dat is mijn man en dat is mijn dochter', en ik wijs naar Rachel. Het voelt zo fijn om haar te kunnen laten zien, dat voelt echt speciaal, zo'n gevoel van ze is bij ons. Terwijl ze normaal gesproken niet zo zichtbaar bij ons is. Mijn tranen probeer ik een binnen te houden, maar ik ontkom er niet aan dat ze beginnen te stromen. Ik loop even naar het toilet en daar laat ik me gaan. Ineens is dat diepe verdriet er even. Dikke tranen rollen en ik laat het maar even gaan. Daarna hervat ik me, snuit ik mijn neus en ga weer naar de groep. Ik vraag mijn man of hij even een momentje heeft. Ik geef aan dat ik me kwetsbaar voel en ik graag met hem de straat op ga. Dit geeft me een rustig gevoel, dan kan ik helemaal mezelf zijn.
Als iedereen binnen is bereiden we ons voor en daarna gaan we de straat op. Ondanks het verdriet in mijn hart, voel ik me ook gesterkt door Gods liefde, door Zijn hoop en Rachel moedigt me ook aan om het evangelie aan mensen te vertellen. Rachel is niet meer hier bij ons, maar ze leeft bij Jezus. Dat is mijn hoop! Dit is de hoop die ik aan mensen wil vertellen. De dood heeft niet het laatste woord. Jezus is de deur naar het Leven. In onze gesprekken vragen we aan mensen of ze over die Deur willen nadenken. Nadenken over waar zij zijn als het leven hier stopt. We mogen voor een paar mensen bidden en hebben meerdere gesprekken.
Rachel blijft altijd mijn liefste meisje. Ik draag haar in mijn hart. Rouwen is liefhebben. Met dat ik haar mis, ben ik ook zo trots op haar. Met dat ik haar mis, motiveert ze me ook. In het gesprek wat we met de artsen hadden een week na haar geboorte toen we de vreselijke uitslag kregen, zei ik tegen hun; 'Rachel zal altijd leven of bij ons of bij Jezus'. Toen ze voor de tweede keer werd opgenomen in Rotterdam begon ik haar over de hemel te vertellen. Ik wilde haar voorbereiden op wat komen ging en tegelijkertijd bereidde ik ook mijn eigen hart voor, in zoverre dat kan...
En nu zorgt Hij Zelf voor haar. Rachel leeft omdat Jezus leeft. Dat is mijn hoop, hoe ik me ook voel. Dit is mijn hoop, Jezus.
