En toen kwamen we thuis woensdagmiddag 8 januari en ik had geen benul meer van de tijd. Ik zat naast onze dochter op de achterbank van de auto en had de hele weg haar handje vastgehouden. Toen we onze wijk inreden, zei ik tegen haar; “Rachel we zijn thuis”. Ik voelde me een soort van excited en opgelucht hoe gek ook, eindelijk komen we samen thuis. Het moment dat Ido Rachel in haar maxicosi over de drempel van ons huis droeg, moest ik zo huilen... onze dochter is thuis maar ze leeft niet meer... Dit was zo’n heftig, zo'n verdrietig moment.
We kwamen in de volgende rollarcoaster waarin veel moest gebeuren. De uitvaartverzorger zou die middag komen. Het liefst wilde ik de hele dag alleen met onze dochter zitten gewoon verder niks. Deze dag was het onmogelijk. We wilden graag dat naaste vrienden en familie persoonlijk afscheid van Racheltje konden nemen. Maar ik wilde geen grote drukte, geen bomvol huis, ik wilde ook tijd alleen met haar en Ido. Hoe doe je dat? In mijn hoofd kreeg ik het niet rond. Er kwam zoveel op mij, op ons af. Op woensdag kwamen we thuis en op maandag zou ze worden begraven. Het liep uiteindelijk best gemoedelijk en hadden we ook nog tijd samen. Op het advies van onze uitvaartverzorger hadden we donderdag niks gepland. We waren voor het eerst samen thuis na een lange periode van uit huis zijn.
Eind van de middag hadden we een gesprek met de uitvaartverzorger en samen met haar en haar collega gingen we ons meisje verzorgen. Voor het eerst lag ze op haar commode. We smeerden haar helemaal in met een goedje wat haar lichaampje langer mooi zou houden. We gingen haar voor de laatste keer verzorgen, haar voor de laatste keer een schone luier geven, kleertjes aantrekken. Ik vond het zo fijn om haar in te smeren, haar lichaampje te zien, te voelen, ze was nog een beetje warm. En zo verzorgden we haar samen. Het was ook erg mooi om dit samen met mijn man te doen en heel emotioneel.
Toen kwam het moment dat ze op een koude plaat moest worden gelegd, zodat ze langer goed zou blijven. Ik vond het verschrikkelijk, mijn baby op een koude plaat leggen in haar bedje. Hoe moet ik dit doen? Huilend heb ik haar neergelegd. Zo zouden er nog meer verschrikkelijke momenten komen.
Naast deze hele moeilijke dingen was het ook een bijzondere tijd. In het verdriet was ik ook blij als mensen kwamen en we onze Rachel konden laten zien. Iedereen had haar al wel gezien maar de meesten hadden haar nog niet vastgehouden. Ze was vaak erg kwetsbaar, waardoor dit niet kon. Om eerlijk te zijn had ik, denk ik, dezelfde vreugde als ze nog zou leven... Ik voelde me een kraamvrouw, dat was bijzonder. Zelfs toen ze overleden was, was ze nog steeds zo mooi, zo zacht, zo lief. Ze zag er zo mooi en ontspannen uit. Ik nam haar soms mee naar de woonkamer en zat zelf veel met haar. Vaak vroeg ik ook aan mensen of ze haar nog even vast wilden houden. Voor sommigen voelde dit eerst vreemd maar als ze mij met Racheltje zagen zitten, dan wilden ze haar toch wel even vasthouden. Ze is ook een baby... Ze leeft alleen niet meer. Ik voelde me een trotse moeder. Trots op haar kind. In het grote verdriet waren dit intieme mooie momenten om te delen met familie en vrienden en dit maakte het zo kostbaar. Kostbare herinneringen met ons moppie.
