Onlangs had ik een gesprek met een aantal vrouwen aan de lunchtafel. We hadden het over seizoenen. Een vrouw vertelde over dat haar kinderen groot waren en al uit huis en ze met pensioen was gegaan. Een nieuw seizoen. Ineens raakte me dit. Tranen branden in mijn ogen. Ik moest terugdenken aan de tijd dat Rachel overleden was en ik ineens in een ander seizoen kwam. Met dat ze overleden was, was ook het seizoen over van moeder zijn van een baby. Ik was moeder geworden en ik had een baby gekregen, ik ben moeder, maar er is geen kindje meer om voor te zorgen. Een seizoen van diepe rouw kwam, een seizoen van niet weten hoe verder te gaan. Het verlangen en het gevoel dat ik ook wilde praten over mijn baby met andere mensen, maar het was soms best lastig om daar gewoon over te kunnen praten. Soms moest ik voor mezelf ook over een drempel stappen, want op het moment dat je vertelt dat je kindje overleden is, wordt het toch wel wat ingewikkelder, terwijl ik ook de blijdschap in mijn hart had, omdat ik moeder geworden was van een heel mooi meisje. Die vreugde wilde ik ook delen, dus dat deed ik dan ook regelmatig.
Vriendinnen om me heen waren ook net weer moeder geworden, maar de vreugde van onze baby's samen kon ik niet delen. Daarin ben ik nooit gezellig samen op visite geweest en om te kijken hoe groot onze kinderen al weer waren geworden. Ineens deed het weer zeer in mijn hart. Ik begon aan de vrouwen aan de lunchtafel te vertellen hoe dat voor mij was geweest. Dat ineens het seizoen van kersverse mama zijn voorbij is. Ik het seizoen en de seizoenen met Rachel nooit heb kunnen afmaken. Geen eerste verjaardag, geen tweede verjaardag, geen eerste wendag op de peuterspeelzaal of een eerste dag naar school en noem maar op. Dat is ook rouw. En dat voelde ik die middag ineens, het verdriet over het niet kunnen afmaken van de seizoenen samen met onze dochter. Het verlies van Rachel als baby, is ook het afscheid nemen van een heel leven, niet alleen van mijn baby en het verzorgen van haar, haar mama zijn, maar ook haar nooit kunnen grootbrengen en de seizoenen samen met haar kunnen doorlopen.
Mijn man en ik zijn al iets ouder en ik keek soms om me heen. Het gevoel van; waar hoor ik nou bij? Heb ik een tijd lang mee geworsteld. Ik ben net voor het eerst moeder geworden, maar doordat onze dochter is overleden, hoor ik voor mijn gevoel niet meer bij die groep van moeders met jonge kinderen of toch wel? Als ik naar mijn leeftijd kijk, hoor ik misschien meer bij een andere groep, maar wil ik dat wel? Maar ook de vraag: 'Wil ik nog wel weer moeder worden?' Ook gezien mijn leeftijd. Maar dat verlangen blijft, naarmate ik ouder word gaat dat verlangen niet weg. Ik zei begin dit jaar tegen God: 'Heer, ik wil elke baby die U voor me heeft, al ben ik 44, 45 of 46 jaar.' Ik heb maar besloten dat ik niet bij een groep hoor. Niet bij de moeders met jonge kindjes of bij de moeders met oudere kinderen of bij de vrouwen van mijn leeftijd zonder kinderen. Ik wil wandelen in het vertrouwen op God.
