Lief Racheltje vandaag is een speciale dag. Je zou 8 maanden zijn vandaag. Je bent nu al 8 maanden uit mijn buik. 8 maanden heb ik je gedragen. Ik heb je met zoveel liefde gedragen. Nu is het 8 maanden geleden dat je werd geboren. Wat was dat bijzonder, mama worden van jou. Het was een spannende zwangerschap, maar ook een hele mooie zwangerschap. Lief moppie ik heb zo van genoten. Jij in mijn buik. Je trapjes, vaak licht en soms kon je een harde kick geven. Je gedraai met je hoofdje tegen mijn maag aan. Je knietje zo in mijn rechterzijde. Op deze speciale dag brand ik een kaarsje voor jou. Om je te gedenken, om je leven te vieren, om je te herinneren, om te huilen over je gemis hier, om mijn liefde voor je te uiten, om God te danken dat je bent gekomen, om God te danken dat je nu bij Hem bent.
Afgelopen zaterdag heb ik je fotoboek over je leven afgerond. Ik wilde het zo graag af hebben, dan kan ik het laten zien en steeds weer pakken als ik daar behoefte aan heb. Met dat ik het zaterdag bijna af had, moest ik huilen. Ik voelde dat ik het niet af wilde maken, want dan is dat ook afgerond en er komen geen nieuwe fotoboeken, want jouw leven hier op aarde was maar kort. Het doet pijn, het verdriet om je te missen, je niet groot te zien groeien, jou geen liefde meer te kunnen geven, je te knuffelen, liedjes voor je te zingen en zoveel meer. Ik ga graag naar je grafje. Er staan nu heel veel bloemetjes op. Dit vind ik zo mooi, vrolijke kleuren en leven op jouw grafje. Binnenkort wordt de gedenksteen geplaatst. En steeds maak ik samen met je vader stappen, zonder jou hier bij ons. Ik denk elke dag aan je en ik draag je voor altijd in mijn hart, totdat ik je weer ga zien in de hemel bij Jezus.
