Vandaag een jaar geleden maakten wij ons klaar voor de grote reis naar het ziekenhuis in Goes. Ik was blij dat we een stap dichter naar huis gingen, maar ik vond het ook spannend. De verpleegkundigen in Rotterdam kenden Rachel en ons goed, dit voelde veilig en vertrouwd. Toen we van de kinderen Intensive Care gingen naar de Medium Care in het Sophia in Rotterdam werd er meteen gezegd: "Jullie gaan zo snel mogelijk naar huis". Dit omdat de prognose van ons meisje niet goed was. Er werd in de eerste week gesproken dat we in diezelfde week eventueel al naar huis zouden kunnen gaan. Dat ging ons op dat moment een beetje te snel, want Rachel had best veel zorg nodig. Het betekende namelijk dat mijn man en ik daarop voorbereid moesten zijn, zodat we dit zelf konden gaan doen. Na bijna twee weken op de MC gingen we dan naar Goes. Een baby wordt van ziekenhuis naar ziekenhuis altijd in een ambulance vervoerd, want het ziekenhuis waaruit de baby komt is verantwoordelijk dat het kindje goed aankomt in het andere ziekenhuis.
Mijn man had nog een mooie draagdoek gekocht, dit wilde ik graag, zodat we onze eigen draagdoek hadden waar ik Rachel in kon dragen. Normaal gesproken moeten baby's in een ambulance in een maxicosi of in een couveuse worden vervoerd, maar omdat Rachel last had van zuurstofdips was dit geen goed idee. Dan raakte ze van streek en dan kreeg ze nog meer problemen om goed zuurstof op te nemen. Ze werd alleen rustig als ze getroost werd en dat zou dan niet mogelijk zijn in de ambulance. Daarom was er om een uitzondering gevraagd voor Rachel. Om 13.00 uur zou de ambulance komen. Maar omdat het personeel van de ambulance het niet met het besluit eens was, dat ik Rachel in een draagdoek bij mij zou houden, duurde het uren voordat we konden gaan. Mijn man had alle spullen ingepakt in de auto en zou nadat wij in de ambulance vertrokken ook richting Goes rijden. Rachel had haar laatste voeding gehad vlak voor 13:00 uur. Mama en dochter waren er helemaal klaar voor.
Na twee en half uur kwam dan uiteindelijk de ambulance met drie lieve verpleegkundigen. Zij waren bereid om Rachel wel op deze manier te vervoeren. Inmiddels was het alweer bijna voedingstijd voor Rachel. Dus kreeg ze eerst voordat we gingen nog een deel van haar voeding. Daarna ging ik op de brandcard en o wat vond ik het spannend. Rachel lag heerlijk tegen me aan in de draagdoek. De verpleegkundigen waren super lief en ontspannen. Rond 16.00 uur vertrokken we dan uiteindelijk naar Goes. Op weg naar huis dacht ik toen nog. Rachel deed het heel goed, ze viel lekker in slaap op mijn borst tijdens de rit en ik had een leuk gesprek met de twee verpleegkundigen die bij me zaten. Rond half zes kwamen we in Goes aan. Toen moesten we opnieuw alles installeren, de voedingspomp, haar bedje, mijn bed en alle zaken afstemmen met de verpleegkundigen. We waren op reis met onze Rachel en we wisten toen niet dat we hierna nog verder zouden gaan en niet samen naar huis konden.
