Dat is gek, ze zou alweer twee jaar worden, denk ik bij mezelf. Wat gaat de tijd toch snel. Mijn man zei een tijdje geleden dat we misschien een feestje kunnen geven voor haar geboortedag. Om Rachel te herinneren, haar leven te vieren dat ze is gekomen en dat ze bij ons hoort. Toen wist ik niet goed wat ik daarvan vond, maar naarmate ik het idee liet bezinken, vond ik het een goed idee. In eerste instantie dacht ik; 'We nodigen iedereen uit, vrienden, familie'. Maar toen ik erover nadacht, voelde ik dat dat teveel voor mij zou zijn. De dagen voor Rachel haar geboortedag en daarna had ik vrij gepland voor mezelf. Ik besloot om weer een mooie regenboogtaart te maken en ik heb online een mooie slinger gemaakt met allemaal lieve fotootjes van Rachel.
Samen met vrienden maakten we een mooi herinneringsfilmpje van Rachel. Man wat kostte me dat een energie. Ik wilde dit al heel lang en in mijn hoofd leek het zo makkelijk, maar ik kan niet anders zeggen dan dat me dit zwaar viel. Al die foto's weer door kijken en welke kies ik dan wel en welke kies ik dan niet. Ik wilde dolgraag dat het echt mooi zou worden, misschien wel perfect, maar ja dat kostte me veel. Die donderdag voor haar geboortedag, kon ik niet het vinden. Ik wilde van alles doen, maar ik zat daar maar op de bank in gedachten verzonken. Rouw was er ineens weer en o wat zag ik tegen haar feestje op. Ik vroeg me af of ik er nu wel goed aan had gedaan. Dan is het vrijdag 29 oktober 2021. Mijn man en ik gaan 's morgens even naar haar grafje om een lief boeketje neer te leggen. Tijd is iets raars, het is lang maar ook nog maar zo kort geleden dat ik haar vasthield. Tranen stromen, omdat ik haar zo mis en we houden elkaar vast. Vrijdag rommel ik verder aan in de keuken om Rachel haar feestje voor te bereiden. Dan is het zaterdag en ik moet nog even een finishing touch doen bij de regenboogtaart. Maar het lukt me niet. Ik ben moeder en ik wil een mooie taart voor mijn dochter maken, maar het lukt me niet. Als mijn man terug komt van de winkel barst ik in huilen uit. Het gevoel dat zoiets simpels me niet lukt, maakt dat ik het gevoel krijg dat ik als moeder faal. Ik app een vriendin en ze geeft wat tips en dan kom ik erachter dat ik het etiket niet goed heb gelezen. Uiteindelijk maak ik snel de regenboogtaart af, terwijl de eerste opa van Rachel al door weer en wind op de fiets is gekomen. Hij geeft aan dat hij graag een klein stukje van de regenboogtaart wil. Waarop hij zo lief zegt; 'Rachel had dit stukje vast te klein gevonden, ze had vast een groter stuk taart willen hebben.' Waarop ik moet lachen en tranen in mijn ogen krijg, van hoe lief ik de reactie van Rachel haar opa vindt. Zo komt er meer bezoek deze dag en het doet mijn moederhart enorm goed dat iedereen voor Rachel haar geboortedag bij ons op visite komt om samen haar te herinneren. Mijn nichtje van 6 jaar is even verbaasd als ze mij ziet zitten met een baby opschoot. Deze baby is het jongste meisje van mijn zusje. Mijn nichtje zegt; 'Welke baby is dit?' Later zegt ze; 'Ik dacht even dat het Rachel was.' Zo kan een wereld van een kind zijn. Dan kijken we samen het filmpje over het leven van Rachel en als dat af is gelopen is het muisstil in onze woonkamer. Het filmpje nam ons samen mee terug in de tijd naar toen ze nog bij ons was. We staan stil bij het leven van onze Rachel en wat zijn we dankbaar dat ze is gekomen en dat ze bij ons hoort. Wat mis ik haar enorm en het is net of het missen alleen maar meer wordt. Het van niet meer, hier samen zijn op aarde. Wat was het fijn om een feestje te geven voor haar verjaardag. Om Rachel haar herinneringen levend te houden samen met een lieve club mensen om ons heen. Voor altijd mama van Rachel.
