Haar naam niet meer de hele dag door uitspreken...
Anderen niet meer haar naam horen noemen...
Rouw is veel verdriet om wat niet meer is...
En ook hier op aarde niet meer komt...
Rouw is dat mijn baby altijd mijn baby blijft...
En het maakt mijn wereld nu klein en mijn behoefte aan contact ook...
Rouw is me realiseren dat er geen plek op de wereld is waar ik mijn baby kan vinden...
Rouw is haar lege bedje naast ons bed...
Rouw maakt me onstabiel...
Rouw is ontzwangeren zonder mijn baby dichtbij mij...
Rouw is veel verdriet, gemis en pijn...
In rouw ervaar ik ook dankbaarheid voor wat is geweest...
En o, wat ben ik trots op haar...
Ze was zo dapper, zo sterk, zo lief...
Ik ben ook moeder geworden...
Rachel heeft mij moeder gemaakt...
En rouw is zoveel meer wat ik nu niet schrijf...
Rouw is persoonlijk en voor iedereen weer anders...
Maar dit is mijn rouw, leven als moeder zonder onze baby,
mijn Racheltje dichtbij mij...
Zoveel moedergevoelens waar ik geen kant mee op kan...
Ik ben moeder, moeder van Rachel, maar ik kan het niet zijn...
Anna Rachel voor altijd in mijn hart...
