Het was 8 januari 2021. Precies een jaar geleden dat mijn liefste meisje naar Jezus is gegaan. Het was geen makkelijke dag en tijdens de ochtendwandeling kwamen steeds dezelfde gedachten naar boven. 'Hoe kan het dat er dagelijks zoveel abortussen worden gedaan en ik thuis een lege babykamer heb.' Dit was de start van het schrijven van onderstaande brief. Een brief voor de abortusklinieken in Nederland.
In deze brief wil ik graag mijn persoonlijke verhaal onder uw aandacht brengen. Mijn naam is Mirjam
Cappon-Oldengarm en ik ben trotse moeder van Rachel Cappon. Tot mijn grote verdriet is vorig jaar
ons lieve moppie op 8 januari 2020 overleden. Ze is maar 10 weken geworden. Opnieuw zwanger
worden is een grote wens, maar voor mij niet vanzelfsprekend.
De reden dat ik u, en alle abortusklinieken, schrijf is het volgende. Dagelijks worden er meer dan 80
abortussen in Nederland gepleegd. Mijn vraag aan u is; ‘Legt u als organisatie ook de verschillende
keuzes uit die de moeder heeft? Ook de mogelijkheden voor het kind?’ Nu lijkt het dat de nadruk
vooral ligt op de onmogelijkheden van de moeder. Ik vraag me af of al die 30.000 moeders achter
hun keuze van abortus stonden? Ik kan me voorstellen dat er ook moeders zijn die getwijfeld hebben
en zich hebben afgevraagd; ‘Wat als...'. En ze zich nu misschien nog steeds afvragen hoe groot hun
kind zou zijn, hoe hun kind eruit zou hebben gezien...
Ik vind het te verdrietig dat ik ernaar verlang om voor een baby te zorgen, ik thuis een lege
babykamer heb en er tegelijkertijd, dagelijks, een einde wordt gemaakt aan het leven van zoveel
kinderen. Kinderen met zoveel talenten, zoveel liefde en zoveel mogelijkheden. Deze unieke
kinderen die hier nooit zullen leven. In Nederland zijn er veel ouders, mensen die dolgraag voor een
kind zouden willen zorgen, maar waar het op een natuurlijke manier niet lukt. Mensen met een groot
hart en een groot verlangen om voor een kind te zorgen en het op te voeden. Mensen zoals ik.
Stelt u de moeders en vaders ook de vraag of ze adoptie of pleegzorg willen overwegen? De
abortuswet is er toch voor moeder en kind? Wilt u eraan denken dat er moeders zijn in Nederland,
moeders zoals ik die dolgraag voor een kind willen zorgen?
De babykamer is klaar met alle spulletjes. Elke dag zie ik dit kamertje helemaal leeg, zonder leven. Er
zijn vast moeders die hun kind wel het leven gunnen, maar die zelf geen mogelijkheid zien en zij er
misschien wel voor openstaan om hun kind aan een ander te gunnen.
Misschien zijn deze keuzes wel onderwerp in de gesprekken in uw kliniek. Dan ben ik daar blij mee,
dat moeders en vaders in ieder geval hier bewust over kunnen nadenken, want het gaat over een
kostbaar mensenleven en een onomkeerbare keuze.
Dank u wel dat u tijd heeft genomen voor mijn brief.
Hartelijke groet,
Trotse mama van Rachel
Mirjam Cappon-Oldengarm