Mijn tweede moederdag als moeder van Rachel. Mijn gedachten zweven deze week een beetje rondom dat thema; moederdag. Daarin denk ik dit jaar ook veel aan een andere moeder die vorig jaar haar kindje heeft moeten begraven. Vorig jaar op moederdag was ze in blijde verwachting van hun meisje. En nu een jaar later is alles zo anders, zo enorm verdrietig anders.
Als ik terug kijk zie ik en voel ik dat een jaar ook veel kan doen. Hele diepe pijnlijke emoties van alle eerste keren heb ik gehad. Er komt meer zachtheid rondom die scherpe pijn. Al betekent het niet, dat die pijn er niet meer kan zijn. Na een hele drukke week moet ik vanochtend bij komen. Vandaag doe ik dat in mijn duster, zittend, schrijvend en bladerend door Rachel haar fotoalbum. Alles er maar even laten zijn. Tranen vullen mijn ogen als ik naar haar foto's kijk en dan voel ik even weer hoe het toen was, hoe ze voelde, hoe lief ze was, hoe het was als ze bij me lag. Ik ruik bijna weer de geur die ik toen rook. De foto’s en herinneringen nemen me helemaal terug naar toen. Het doet me goed om hier tijd voor te nemen en te hebben. Soms is het zo nodig om even weer stil te staan bij Rachel. Stil te staan bij mijn emoties en herinneringen, want dat doe ik niet elke dag meer.
De tijd loopt al verder de dag in. Maar mijn hoofd en mijn lijf willen nog niet zo mee. Voor mij mag het vandaag half negen blijven. Voel me opgelucht dat mijn man me ziet en soms moeten we eerst even samen over een hobbel om elkaar beter te begrijpen. Ik ben iemand die tijd nodig heeft. Ik zie niet op tegen zondag, moederdag. Maar ik voel verdriet, want zij is er niet. Zij die mij mama heeft gemaakt. Soms denk ik aan mijn vriendinnen en zussen die mama’s zijn en allerlei leuke cadeautjes krijgen van hun kinderen. Dat voelt confronterend, want dat zal ik nooit van Rachel krijgen. Op insta las ik het volgende; ‘I am a bereaved mother, I have a child in heaven. My motherhood is invisible, but I am not. On Mother’s Day, please recognize me for what I am. A mother. Yes, even though my child died. I am still a mother’. Dit raakt me. Ik vind het mooi, ik voel me gezien door deze tekst. En ergens voelt het overdreven, met name de zin please recognize me for what I am, maar ten diepste raakt dit wel de essentie. Ik ben namelijk moeder, maar je ziet het niet. Ik wil er ook niet perse de aandacht ervoor vragen alsof ik het nodig heb. Maar misschien is het angst, dat ik niet meer als moeder word gezien, terwijl ik het wel ben.
Er komt een situatie in mijn gedachten van een tijdje geleden. Lieve mensen uit onze kerk kwamen bij ons samen kerk vieren op zondagochtend. Hun oudste meisje van 4 jaar zei tegen haar moeder toen ze wegliepen; ‘Zij is een lieve mama’. Toen haar moeder dit aan me vertelde, voelde ik me zo gezien en zo geraakt. Dit meisje ziet me als moeder, terwijl mijn kindje niet zichtbaar bij me is. Kostbaar. Mijn moederhart loopt weer vol. Voor mij zijn dit knipogen van God. Dat Hij me ziet en dat Hij weet wat ik nodig heb.
Fijne moederdag voor alle moeders en ook voor alle vrouwen. Moeders met hun kindje dichtbij, maar ook moeders met hun kindjes in de hemel. En ook voor alle vrouwen, die zo graag moeder hadden willen worden, of willen worden maar het (nog) niet kunnen zijn. Misschien is het een mooie dag, misschien is het moeilijke dag. Ik hoop dat je je geliefd weet door mensen en door God, ook in je pijn. Om met de woorden af te sluiten die ik vandaag op een lieve kaart ontving; 'Wees maar extra lief voor jezelf dit weekend'.
