Mijn liefste meisje, wat hou ik van haar en wat mis ik haar. Vandaag zat ik op de telefoon van mijn man opzoek naar foto's van Rachel en ik kwam in een bericht naar een vriendin foto’s tegen van Rachel en mij die ik nog nooit had gezien. Dit vond ik zo mooi, zo verrassend, zo speciaal, zo’n groot cadeau. Om nieuwe foto’s te ontdekken en helemaal foto’s die even anders zijn dan zittend in een ziekenhuisbed. Ik ben zo dankbaar hiervoor. In het begin dacht ik dat we heel veel foto’s van Rachel hadden maar bij nader inzien vind ik het tegenvallen. Mijn gevoel is dat wanneer je kindje is overleden je nooit genoeg foto’s hebt, er komen namelijk ook geen nieuwe bij... nooit meer... Beelden van momenten samen zijn nu zo ongelofelijk belangrijk en kostbaar. Voor altijd trotse mama van Rachel.
