Een week voordat ik opgenomen werd sprak ik een stel in het EMC in Rotterdam die net hadden gehoord dat hun kindje een paar weken eerder zou worden gehaald. Het was vrijdag dat ik hun sprak en ze hadden net gehoord dat ze die woensdag daarop hun kindje zouden gaan halen. "Nou, zei ik dat is dan wel even schakelen". Niet wetende dat ik zelf een week later zou worden opgenomen en ons kindje met spoed gehaald zou worden. Ik was met 33 en halve week opgenomen met een veel te hoge bloeddruk. Ik voelde me nog niet echt ziek. Pas later besefte ik me dat ik echt ziek was en dat zwangerschapsvergiftiging een gevaarlijke ziekte is.
Door middel van medicatie wilden ze mijn bloeddruk laag houden zodat onze baby nog een paar weken zou kunnen groeien. We wisten dat ons kindje een hartafwijking had en voor haar (weten we nu ☺️) zou het beter zijn om in ieder geval tot en met de 37 weken te blijven ‘zitten’. Ik had me voorgenomen om als lukte haar tot de 40 weken te laten zitten, maar ze gaven aan dat kindjes bij 37 weken worden gehaald. Het is dan volgroeid en vaak neemt de kwaliteit van de placenta na 37 weken af en stagneert de groei van de baby.
Op dag 12, na veel medicatie waaronder magnesium wat echt rot spul is om toegediend te krijgen via het infuus, steeg mijn bloeddruk weer naar gevaarlijke waarden. Het was eigenlijk de bedoeling dat na zoveel medicatie mijn bloeddruk een tijd laag zou blijven. De artsen stonden om 11.45 uur aan mijn bed om te vertellen dat ze ons kindje wilden gaan halen en wel die dag. Mijn bloeddruk kregen ze niet onder controle, ze zouden het nog een paar dagen kunnen redden maar dat maakt voor de baby geen verschil meer qua groei. Gezien het voor mij beter was, hadden ze besloten het die dag te halen. Ik was opgelucht, die ochtend nadat ik zoveel medicatie had gehad waar ik me zo raar en versuft van voelde dacht ik; ik ben er klaar mee ik kan dit niet meer. Want naast dat ik veel medicijnen kreeg waar ik me slecht van voelde, waren er veel controles overdag en in de nacht. Mijn nachtrust was allang geen nachtrust meer. Controles en bliepende infusen verstoorden mijn nachten enorm. Maar ik dacht wel als het beter is voor onze baby ga ik er nog voor. Nadat de artsen mij dit kwamen vertellen, voelde ik een opluchting. Om 12.00 uur had ik mijn man aan de telefoon. Hij moest nog uit Terneuzen komen. Bijzonder genoeg was hij er al om 13.40 uur.
Toen ging het ineens heel snel; ik werd operatie klaar gemaakt en door de gang naar de ok gereden. Mijn man werd ook meegenomen om zich om te kleden voor de operatie. Onze baby lag in een stuit. Normaal gesproken wordt er geprobeerd om een baby nog te draaien, maar onze baby had een hartprobleem en daarom hebben ze dit niet geprobeerd. Het werd dus een keizersnede. Spannend vond ik het. Ik was nog nooit geopereerd. De ruggenprik ging snel en werkte meteen goed. Mijn man kwam naast me zitten. Om 14.31 uur werd ze geboren onze Anna Rachel. Huilend kwam ze ter wereld. Wat een rollercoaster. Ik kon het nauwelijks beseffen... De eerste 2 dagen was ik zo verschrikkelijk moe en afgedraaid dat ik amper ruimte had voor onze Rachel. Gelukkig heb ik een geweldige man die dit voor mij heeft opgevangen. Waar ik niet meer kon ging hij door. Inmiddels ben ik nu 4 weken hier in het EMC en zijn er genoeg verhalen nog te vertellen.. Moeder van Rachel, dankbaar, mijn leven is nooit meer hetzelfde God is heel goed❤️
