Ik leef naar haar (ver)jaardag toe...

De datum loopt naar 29 oktober toe... Zoals iedere ouder naar de verjaardag toeleeft van zijn kind, doe ik dat ook, maar dan anders. Mijn gedachten gaan regelmatig even terug naar drie jaar geleden, toen ik opgenomen was met zwangerschapsvergiftiging en Rachel nog veilig in mijn buik zat. Onlangs zei ik tegen Ido: 'Zaterdag is het Rachel haar geboortedag,' en ik voel de brok in mijn keel. Dit blijft emotioneel om te zeggen dat ze is gekomen, nu alweer drie jaar geleden, terwijl ze niet meer bij ons is.

Soms popt er een foto op in mijn telefoon uit mijn herinnering van die tijd. Ik zou willen dat ik even terug kon naar toen, toen ze er nog was.

De dagen rondom haar geboortedag hou ik een beetje vrij. Gewoon omdat ik niet zo goed weet hoe het dan met me gaat. Ik wil ruimte houden voor hoe ik het dan graag wil invullen. Ik ga vaker naar Rachel haar grafje om er een kaarsje te branden. Dat vind ik fijn dat er een lichtje brand in deze dagen voor haar geboortedag. Dit jaar hoef ik geen feestje zoals we vorig jaar hebben gedaan. We nodigen geen mensen uit en we kopen geen cadeautjes voor haar. Maar ik leef naar de datum toe en ik denk na over wat ik wil. 'Wat zullen we die dag gaan doen?' vraag ik aan Ido. Ik wil dat het een dag is waar we een moment of activiteit hebben waarin we iets doen om Rachel haar leven te vieren, te herinneren. 's Morgens wil ik graag een mooi boeketje bij haar grafje leggen,' zeg ik tegen hem. Dit doen we elk jaar eigenlijk zo, dat we in de ochtend even naar haar grafje gaan. En ik ga ook weer Rachel haar slinger ophangen en ik ga een mooie taartbakken. Die traditie hou ik in ere. Met al mijn liefde bak ik een mooie taart voor Rachel. Al is zij er niet om de kaarsjes uit te blazen of lekker van de taart te smullen. De taart is er wel voor haar, omdat zij mij drie jaar geleden moeder heeft gemaakt en mama's bakken taarten, is mijn overtuiging. Dat is wat ik graag wil.

Rachel heeft mijn leven veranderd, ze heeft mijn leven letterlijk in een andere koers gebracht. Mijn leven heeft compleet op zijn kop gestaan en door de tijd heen vind ik weer richting. Vind ik mijn weg, door haar leven heen, als moeder zonder haar bij mij, maar zij is nooit meer weg te denken uit mijn leven. Daar waar ik in het begin, vlak na haar overlijden bang was dat ik haar zou vergeten, weet ik nu dat dit nooit zal gebeuren. Zoals het ook in het Bijbelboek Jesaja staat beschreven: 'Nooit, kan een moeder haar kind vergeten.’ Zo is het ook. Volgend jaar komt het boek uit wat ik over Rachel haar leven heb geschreven. O, en wat vind ik dit spannend, maar ook zo mooi om haar leven te eren. Ze is hier op deze aarde maar tien weken geweest en ik heb haar acht maanden mogen dragen. Maar zij, zij heeft alles veranderd. Daarvoor ben ik haar en God dankbaar.

Anna Rachel Cappon 29 oktober 2019 voor altijd in mijn hart.