Gisteren ging ik naar zangles. Ik hou van zingen. Mijn hele leven al. In mijn tienerjaren zong ik in een kinderkoor in onze kerk. Op een keer kwamen Elly en Rikkert (in de christelijke wereld een bekend zangduo) naar onze kerk en ik mocht samen met hun zingen. Dat was echt een eer voor me. Het lied; 'Een parel in Gods hand' mocht ik met hun zingen met nog een aantal. Het is een heel mooi kinderliedje. Je bent een parel in Gods hand, God houdt van jou. Dit liedje hebben we gekozen voor de dankdienst van onze Rachel. Op het moment dat mijn man en ik binnen kwamen met het kistje waar onze geliefde dochter in lag, werd dit liedje gedraaid. Het maakt niet uit wat anderen over je zeggen, voor God ben jij waardevol. Je bent een parel in Gods hand.
Ik was weer met zingen begonnen, omdat ik het miste. Na lang stil te hebben gestaan na het overlijden van Rachel, vond ik dat ik weer iets moest doen waar mijn hart ligt, waar ik blij van word. Zo gezegd zo gedaan... Na een aantal lessen kwam de coronastop. Daarna mocht ik gelukkig weer verder. Op een gegeven moment wilde ik het nummer van Kinga Ban zingen; In Goede Handen. Kinga, een prachtige jonge vrouw en is veel te vroeg overleden aan kanker, liet drie kinderen achter en haar man. Zij is blijven zingen tot bijna aan haar sterven. Ze schreef nummers over haar ziek zijn, haar proces van loslaten. Ze keek uit naar het leven met Jezus maar wat een verdriet had ze om haar kinderen achter te laten. Ze schreef een prachtig nummer; In Goede Handen. Een nummer voor haar kinderen. Dit nummer raakte me zo, want als ik het zing, denk ik aan Rachel dat ik haar in Gods Goede Handen heb gegeven.
Toen ik het nummer wilde gaan zingen in mijn zangles, kwamen er zoveel tranen... Zingen lukte niet. En het mocht er zijn, gewoon het verdriet, mijn zangdocente, Rebecca Tasma, gaf me ruimte en het raakte haar ook. In mijn hart voelde ik dat ik dit nummer wilde vertalen naar mijn eigen situatie. Dat ik zing over Rachel en wat ik zo mis van haar niet meer bij mij. Dat ik zo graag even in de hemel zou willen kijken om te zien hoe mooi en hoe groot ze aan het worden is. Hoe gelukkig ze is en hoe gezellig ze is en hoe lief. Hoe ze op mij lijkt.... Daar ging mijn zangles gisteren over. Zangles is voor mij dus ook een manier om te rouwen en om met het verlies van Rachel bezig te zijn. Iets wat ik niet had verwacht. Soms spreken mensen over verwerken, maar verwerken van het verlies van een kindje kan niet, want het gaat namelijk niet over. Het verdriet en gemis worden verweven in mijn leven. Het wordt wel anders. Dit gesprek hadden mijn zangdocente en ik gisteren, toen we met het nummer bezig waren, en was erg waardevol. Rachel groeit namelijk met mij mee in mijn leven. Nu zou ze 1 jaar en 7 maanden zijn. Gedachtes wat ze nu zou kunnen, blijven. Ik zal haar nooit zien leren fietsen of naar school zien gaan of... maar wel in mijn hart wel. In mijn hart groeit ze wel mee. Er is geen dag dat ik niet aan haar denk. Naar aanleiding van ons gesprek gaf mijn zangdocente me onderstaande podcast. Het gaat over rouwverwerking, over babysterfte en waar je als ouders tegen aanloopt als je ongeboren kindje overlijd in je buik of je baby sterft (vlak) na of tijdens de bevalling. Het is een podcast van Podnataal. Het is herkenbaar wat er wordt verteld en ik denk ook heel leerzaam voor mensen die iemand in hun omgeving hebben die hun kindje verloren hebben.
En over het liedje... dat is nog niet af... Dat kost ook even tijd en het doet zoveel met me ook om hier mee bezig te zijn.
Hartjes voor alle mama's die hun geliefde zoon of dochter zo enorm missen.
https://podcastluisteren.nl/ep/Podnataal-S4E3-Bonusaflevering-met-Stille-Levens-over-babysterfte-en-rouwverwerking