Ons lief meisje, 4 dagen oud. Hier zijn we nog op de kinderen IC in het Sophia in Rotterdam. Dit heb ik precies 1 jaar geleden opgenomen. Wat vond ik dat genieten met haar op mijn borst. Zij heerlijk in een diepe slaap, zo ontspannen. Kostbare momenten, gouden herinneringen. Haar warme lichaampje tegen mij aan. Uren kon ik zo zitten. Dat, gewoon zijn samen met haar, ik kijkend vanuit de grote stoel waarin ik zat met haar op de kinderen IC naar de herfst buiten.
Ze was een maand te vroeg geboren. Met een keizersnede was ze gehaald. Ze had een apgarscore van 2 negens en een tien! Ik vond het zo sneu voor haar dat ze eerder moest komen. Ik gunde haar nog meer tijd in mijn buik. Maar ik was zo ziek geworden van de zwangerschapsvergiftiging dat ze hebben besloten om haar een maand eerder te halen. Kijk haar heerlijk liggen te slapen. Zo lief en ontspannen. Rachel had trisomie 13. Volgens artsen zijn kindjes met trisomie 13 niet levensvatbaar. Ik denk dan: "Hoezo niet levensvatbaar?!" Kijk eens naar dit lieve mooie meisje. Ze had een afwijking maar ze was het niet. Ze was zo'n lief moppie. Een grote knuffelkont. Voor mij en ons was ze gewoon Rachel. Ze was het meest ontspannen bij mij of bij d'r vader. Elk leven is waardevol en kostbaar. Dat was ze zo kostbaar en zo waardevol. Dit is onze dochter en dat zal ze altijd blijven. (de geluiden die je hoort zijn de geluiden van de IC en nu viel het nog mee... Na 12 nachten mocht ze eindelijk van de IC af. Het was qua geluid soms net een camping zeiden de verpleegkundigen daar, maar voor mij voelde het soms net een kermis).