Met dat de dagen doorgaan wordt het gemis groter en het verlangen om haar weer te zien, haar vast te houden, haar te ruiken. Ze zou 12 weken zijn deze week. Ze groeide zo goed de laatste weken. Ze was prematuur echt een heel klein lief meisje 2135 gram en amper 40 centimeter toen ze werd geboren. Ze begon nu net uit maatje 44 te groeien en ze had net haar eerste broekje maat 50 aan.
Ze is 50 centimeter en 3065 gram geworden. Ze werd al mijn grote meid. Ik mis haar enorm. Ik mis dat ze niet meer bij me is. We zijn weer thuis. Mijn en ons leven gaat door of ik er zin in heb of niet. We hebben net de sleutel van ons nieuwe huis gekregen. Het huis waar we samen met haar zouden gaan wonen.
Ik loop alleen door de winkel en stel me voor hoe het zou zijn als ze bij me zou zijn. In haar draagdoek dicht tegen me aan. Hoe het zou zijn als ze in de maxicosi op de achterbank van de auto zou zitten. Soms klets ik tegen d’r net of ze er nog is. Ons meisje, mijn moppie. Haar kamertje richt ik gewoon in. Ik wil dat ze nog een plekje heeft bij ons in ons nieuwe huis, met haar kleertjes en haar spulletjes... Racheltje voor altijd in mijn hart💖
