Terwijl ik bezig ben met het uitzoeken van de knuffeltjes, spulletjes, kleertjes die ons Racheltje heeft gekregen, pak ik Rachel haar mooie Nijntje knuffel met een roze shirtje. Ineens bedenk ik me dat er nog een Nijntje is, een Nijntje met een blauw shirtje. Op zolder ga ik opzoek naar dit Nijntje. Ik vind hem al snel en loop weer naar Rachel haar kamertje en ik zet de twee Nijntjes naast elkaar op de op commode van Rachel. Ik maak een foto van hun tweetjes. Rachel heeft denk ik een broer. Hij is ook in de hemel. Gek genoeg vergeet ik dat soms. Misschien omdat er zoveel gebeurd is. In oktober 2018 was ik zwanger van ons eerste kindje. Toen ik hier achter kwam maakte ik een beschuit met blauwe muisjes. 'Het wordt vast een jongetje', voelde ik. Mijn man kocht een lief Nijntje met een blauw shirtje. Hij dacht hetzelfde als ik; 'We krijgen een zoon'. Tot ons grote verdriet is zijn hartje niet gaan kloppen. Rond de 10 weken kreeg ik een miskraam. Ik noemde hem Chaim, wat 'leven' betekent in het Hebreeuws. Nu zijn ze samen in de hemel.
Later vertelde ik dit aan mijn man dat ik het Nijntje met het blauwe shirtje ook had opgezocht. Hij zei; 'Word je daar niet heel verdrietig van?' Ja, dat word ik ook, maar dat is niet erg, want dat moet er soms uit. Maar het is een feit dat we nu twee kindjes in de hemel hebben. Ik ben moeder van twee kindjes, maar ze zijn niet meer bij mij. Weet je hoe graag ik hier zou willen moederen en hoe moeilijk ik het soms vind om anderen te zien moederen? Dat ik jaloers kan zijn op moeders die ook een kindje hebben verloren, maar nog wel een kindje hebben om voor te zorgen. Voor mijn gevoel zijn we alweer zolang met zijn tweetjes, dat het zo ver weg lijkt om nog weer moeder te worden. Dit is mijn realiteit nu. Rouw is soms gewoon rauw. Soms lijkt het of ik mijn hoop ergens onderweg heb verloren, hoop en geloof dat het echt weer beter gaat worden. Ik geloof dat God goed is, maar soms bekruipt het me, bent U ook nog goed voor mij? Dit is niet een constant gevoel, maar op het moment wel een bodem die ik geraakt heb. Hier moet ik doorheen. Soms wil ik eraan voorbij, maar dat gaat niet. Voor mij voelt de situatie waar ik nu in zit soms als een puzzel die ik maar niet af krijg. Ik kan de juiste stukjes maar steeds niet op de juiste plek krijgen. Vandaag ging ik op mijn bank liggen, voelde me moe en verdrietig en zei tegen God; 'Heer wilt U komen in mijn verdriet'. Ik kom niet uit deze puzzel. Maar ik vertrouw erop dat God wel weet hoe Hij mij hier door heen gaat leiden en hoe Hij de puzzelstukjes gaat leggen. Hij belooft mij een goede toekomst, en dat is niet alleen straks in de hemel, maar ook nu in dit leven.
