En toen.. het leek eerst beter met haar te gaan. Op maandag 6 januari 2020 sprak de arts er zelfs over dat ze eventueel weer naar het ziekenhuis in Goes mocht. Dinsdagavond 7 januari 2020 laat rond 23.30 uur nam ik haar over van mijn man. Wat lag ze heerlijk ontspannen te slapen, helemaal uitgestrekt tegen mijn man aan. Zo lief en zo niet te bevatten dat dit haar laatste nacht zou zijn.
Die nacht kon ze het niet vinden. Met dat ik haar had overgenomen was ze niet meer zo ontspannen. Haar ademhaling was onrustig. De nachten waren trouwens vaker moeilijk. Op d’r rechterzij kon ze het niet vinden. Ik draaide haar op haar linkerzijde, dat ging iets beter. ’s Nachts had ik mijn man geappt en gebeld, die in het Ronald Mac Donald huis sliep om aan zijn rust toe te komen, dat Racheltje onrustig was. Ik zong nog liedjes voor d’r, maar was zelf ook zo moe dat ik in slaap viel. Rond half vijf krijgt ze nog extra medicatie om wat rustiger te worden, maar het helpt nauwelijks. De arts komt ook nog even om bij haar te kijken. Rond 6.50 uur bel ik mijn man: “Je moet nu komen, het gaat niet goed met Rachel”. Ze had een ademstop, haar hartslag daalde, haar zuurstof daalde. Binnen no time staat er een groep verpleegkundigen om ons heen. De arts is er ook bij geroepen. Ze beademen haar doormiddel van een ballon. Ze klimt heel langzaam weer omhoog… Ze lijkt er weer te komen... Maar dan, ze haalt amper een saturatie van 84 en begint dan ineens weer snel te dalen. Ik zeg: “Dit is niet goed”…. De verpleegkundigen doen er alles aan wat ze kunnen… Na 6 of 7 minuten hartmassage zeg ik tegen mijn man, en dat gevoel hadden we allebei…: "We moeten haar laten gaan”…
Na ongeveer 8 minuten hartmassage en beademing zei de arts dat ze niks meer voor haar konden doen. Ze had nog een lage hartslag. Rachel lag op mijn buik alleen met haar luiertje aan. Elke nacht sliepen we samen. Zij huid op huid bij mij, warm, veilig samen onder de dekens. Overdag wisselden we elkaar af om haar zoveel mogelijk rust en veiligheid te geven.
Mijn man zat naast me. “Houdt haar stevig vast en knuffel haar nog heel veel” zei de arts. Dit waren onze laatste minuten met haar samen dat ze nog leefde. We hielden haar vast en we huilden en we hebben haar bedankt dat ze is gekomen, voor wie ze is, hoe blij we met haar zijn en hoeveel we van haar houden. We hebben God gedankt voor haar leven en hebben haar samen weer aan Hem gegeven. Dit was óók mooi om haar samen weer terug te geven en toevertrouwen aan onze Hemelse Abba. We gaven elkaar een kus toen ze was overleden, dat deden we ook toen ze geboren was. Jezus stond met Zijn armen wijd open om haar op te vangen. Ik heb tijdens mijn zwangerschap en het leven van Rachel twee keer een heel duidelijk beeld van Jezus gehad. Tijdens mijn zwangerschap was het dat Hij tegen mij zei: "Kijk naar mij Mirjam, kijk naar Mij". Ik zag de prachtigste ogen die ik ooit heb gezien. Dit was in de tijd dat het zo onrustig was in mijn zwangerschap en ik onrustig was over zoveel. Tijdens Rachel haar overlijden zag ik Jezus weer met Zijn prachtige ogen en armen wijd open staan voor ons Racheltje. Dat is onze grootste troost. Ze is nu Thuis, veilig en gezond, blij en ze is bij Hem. Het verdriet is hierdoor niet minder. Haar gemis is er net zo hard en net zo pijnlijk. Maar de dood heeft niet het laatste woord. Het geeft mij hoop en troost in mijn hart dat ik Rachel weer ga zien. Dat ze leeft. Alleen nu niet meer hier bij ons, maar ze leeft bij Jezus. Hij zorgt Zelf voor haar. Tot die tijd is ze altijd in mijn hart en blijf ik haar missen... totdat ik haar weer ga zien.
