Op zaterdag kwam het kistje waar we Rachel in zouden gaan begraven... Iets wat ik me op dat moment geen voorstelling van kon maken. Het idee, de gedachte eraan maakte me alleen al intens verdrietig. Het voelde als een onmogelijke opdracht. En toch leefde ik er naar toe. In die paar dagen die we nog met haar hadden, waarin familie en vrienden langs kwamen om afscheid van haar te nemen. Zij nog voor de laatste keer, maar vaak ook voor de eerste keer, haar konden vasthouden. In die dagen waarin blijdschap en verdriet zo dichtbij elkaar lagen. De nachten dat ze nog in haar eigen bedje lag, naast ons grote bed. De momenten waarop ik haar nog zo vaak vast kon houden als ik wilde, tegen d'r kletste, verhaaltjes aan haar voorlas of een liedje voor haar zong, foto's van ons maakte. Al wist ik; ze is hier al niet meer. Dit is het lichaampje waarin we haar zo hebben liefgehad. Die zondag voor de begrafenis hadden we nog weinig bezoek. Dat wilden we ook, we wilden rust voordat we haar gingen begraven. We wilden nog tijd met ons drietjes samen hebben. Die zondagavond zat ze bij mij op schoot op ons bed. Ik praatte tegen haar, huilde... En het was net of ze tegen me zei: "Mam, laat me maar gaan". Ik kreeg er vrede over. Ik zag dat haar lichaampje minder mooi werd en realiseerde me ook, de tijd van afscheid nemen komt. Dit hielp me om haar de volgende dag te begraven.
Maandag 13 januari 2020. Die ochtend ik voelde me excited, hoe gek misschien ook, ik keek naar de dankdienst uit. Ik had nog een nieuwe jurk besteld. Ik wilde er echt als een mama uitzien, een mooie mama van Rachel. We hadden besloten om haar kistje thuis met zijn tweetjes te sluiten. Om hier alle tijd en rust voor te hebben om dit te doen. En dat was fijn. Ik had eerst mezelf klaar gemaakt en toen Racheltje gepakt. Haar nog een keer op ons grote bed gelegd en een foto van haar gemaakt. Daarna nam ik haar mee naar beneden. Ik wilde heel graag nog even met haar op onze bank zitten en dat ze dan zo heerlijk tegen me aan zou liggen. En dat deed ik dan ook. Haar kistje stond al open op de bank. Rachel haar papa maakte de foto's en filmpjes terwijl ik haar in haar kistje legde. Terwijl ik het nu schrijf voel ik weer hoe verschrikkelijk ik het vond. Hoe erg ik het vind dat we ons meisje hebben moeten begraven. Terwijl ik en wij op dat moment ook zoveel kracht en vrede hebben gekregen om dit te kunnen doen. Zelfs dat ik toen dacht; "Het is goed zo, het is tijd". En dat was het ook. Zoals onze voorganger tijdens de dankdienst zei: Rachel had een missie op deze aarde en het was een hele korte missie. Die heeft ze meer dan volbracht.
Ik blijf zo trots op haar en het houden van gaat nooit meer over. Steeds als ik voel hoeveel ik van haar houd, realiseer ik me dat God altijd nog zoveel meer van haar houdt. Maar het doet pijn, om zoveel van haar te houden en haar niet meer bij me te hebben. Toen ze in haar kistje lag, had ik het gevoel dat haar knuffels en speentjes allemaal mee moesten. Dat was mijn primaire gevoel, maar toen ik de knuffels allemaal bij haar in haar kistje had gelegd dacht ik: "Maar dan heb ik niks meer". Uiteindelijk heb ik 1 knuffeltje bij haar in haar kistje gelegd. De neefjes en nichtjes van Rachel hadden allemaal werkjes gemaakt voor haar om in haar kistje te leggen. Twee nichtjes hadden mooie breiwerkjes gemaakt en andere nichtjes en neefjes hadden tekeningen gemaakt. Eentje waarop stond: "Doe je de groeten aan Jezus". Hoe bijzonder hoe kinderen hier ook weer mee omgaan. Toen sloot ik het kistje... Ik heb geen woorden hiervoor, dit was intens verdrietig om mijn meisje in haar laatste bedje te leggen en haar kistje te sluiten. Wat bijzonder was toen ik haar kistje had gesloten begon de zon te stralen en haar stralen schenen op het kistje van Rachel... God is trouw. Hij is erbij...
Toen we bij de kerk aan kwamen gingen we samen even in een aparte zaal zitten, in de rust. Ik zei tegen mijn man: "Ik wil zo graag nog een keertje naar haar kijken". Het advies van de uitvaartverzorgster was om dit niet meer te doen. Ik heb het niet meer gedaan. Maar dat gevoel om haar nog eventjes weer te zien, blijft altijd. Soms vraag ik aan God of Hij me glimp van Rachel in de Hemel wil laten zien. Gewoon even een blik om te zien hoe het met haar gaat. Hoe ze groeit en hoe mooi ze is. Nu wordt ze groot in de Hemel. De dankdienst vond ik ontzettend mooi. We wilden God eren en Rachel eren en dat hebben we gedaan. Er waren zoveel mensen, hier waren we van onder de indruk. Toen de dienst was afgelopen namen haar kistje mee naar de zaal waar we een hapje gingen eten. Rachel mocht niet alleen zijn. Na de lunch hebben we Racheltje in besloten kring begraven. Het moment dat we als laatste wegliepen bij haar grafje was moeilijk. Ik stopte en keek om, mijn man pakte me vast. Nu laten we haar daar alleen... Terwijl ik wist ze is hier al niet meer. Maar het gevoel dat ik haar daar achterliet was moeilijk. #AltijdmamavanRachel# #Vooraltijdinmijnhart#
