Het is vrijdag; druk ben ik in de weer, trap op, trap af. Goed tegen het vocht in mijn benen wat ik sinds anderhalf week vast hou. Wasjes draaien, huis opruimen, mijn man heeft net de commode in elkaar gezet. Eindelijk kan ik de dingen voor onze baby in orde gaan maken. Woensdag mijn laatste werkdag gehad. Halleluja mijn verlof is begonnen. Vet veel zin in; lummelen, uitslapen na een korte nacht, baby dingen op orde maken, shoppen nog genoeg te doen in de komende 6 weken dacht ik bij mezelf. Donderdag was ik voor een extra check even bij de verloskundige geweest in het ziekenhuis in Goes, gewoon om het hartje te horen en mijn bloeddruk te laten checken. Ik vond mijn bloeddruk vorige week aan de hoge kant 80 om 120, terwijl ik steeds een hele lage bloeddruk had 60 om 110. Bij de extra check was de bloeddruk nog hoger; 84 om 142... Pfff de verloskundige wil me graag maandag weer zien. Dat voelt op dat moment nog erg ver weg.
Voor de zekerheid bel ik de volgende dag met het EMC in Rotterdam waar ik onder controle ben. Voor de zekerheid willen ze dat ik mijn urine laat checken op eiwitten. Dit kan ik gelukkig bij mijn huisarts laten doen. Inmiddels is mijn bloeddruk bij de huisarts 90 om 140 en zitten er eiwitten in mijn urine. De huisarts geeft aan dat ik er nog op tijd bij ben. Hij belt met het ziekenhuis en zij willen me zien. Voor de zekerheid pak ik een tasje voor de nacht onder het mom ‘je weet het maar nooit’. Mijn man, Ido, is gelukkig op tijd thuis en we stappen de auto in. In het ziekenhuis mag ik naar de acute opname van de afdeling verloskunde en mag weer mijn urine inleveren en er wordt bloed afgenomen. Mijn bloeddruk vliegt inmiddels de pan uit. 95 om 160 en meer... Het zal ook de spanning zijn, denk ik bij mezelf. Ik heb totaal geen verstand van bloeddrukken en wat normaal is. De verpleegkundige heeft het over een 24 uursopname ter observatie. Okay, denk ik bij mezelf dat is te overzien. De verpleegkundige fluistert me toe dat ze denkt dat ik moet blijven. We moeten wachten op de bloed- en urine uitslag.
We gaan nog maar even naar beneden om wat te eten. Ik haal nog wat boodschapjes met het idee dat ik een nachtje moet blijven slapen. Dan word ik gebeld door de verpleegkundige. De uitslag blijkt niet goed te zijn en er is sprake van zwangerschapsvergiftiging. Nou dat is balen reageer ik tegen de verpleegkundige. Niet wetende wat dit precies betekent. Of we zo weer naar boven komen voor een gesprek, vraagt ze. Ja dat is prima. Boven aangekomen moeten we wachten op de arts en ik word geadviseerd om op bed te gaan liggen. Het duurt even maar dan komt de arts. Ze legt uit wat er aan de hand is. En ze zegt; "U moet blijven tot uw bevalling". Ik begin meteen te huilen, ik kan het even niet incasseren. Nu ben ik 34 weken zwanger, ik mag niet meer naar huis, er is amper iets gereed, er komt ineens zoveel op me af. Mijn lieve man pakt me vast en houdt me vast. We maken het gesprek af en de verpleegkundige geeft aan dat ik vooral bedrust moet houden en af en toe op de gang mag wandelen. Ik mag niet van de afdeling af.
Ik krijg meteen medicatie en ik krijg een uitleg over het reilen en zeilen van het ziekenhuis. De verpleegkundige neemt de tijd om zaken uit te leggen. Ik blijf emotioneel en kan het nog niet bevatten. Het afscheid met mijn lieve man vind ik verschrikkelijk als hij die avond naar huis gaat. De volgende dag komt hij met spullen terug en dan blijft dan ook slapen. Dat vind ik zo fijn dat dit kan dan is hij dichtbij. Voordat hij vertrekt, bidden we samen en danken we God voor deze dag. Als hij weg is, is de stoel waarop hij zat die naast mijn bed staat leeg. Deze laat ik staan, want mijn lieve man is nu even weg, maar mijn lieve Jezus blijft altijd bij mij, bij ons. En ik zeg; Heer die stoel is voor U. U waakt over ons.
