"Laat de mooie Herinneringen troost bieden". Dit staat op de voorkant van het lieve kaartje met een dolfijntje... Dan sla ik het kaartje open. Geroerd lees ik verder...
08-01-2020 *Rachel* 08-01-2021
In gedachten zijn we bij jullie. Een warme groet van team 1 Noord Sophia kinderziekenhuis.
Ik schiet vol, het is zo confronterend, ineens is vorig jaar zo dichtbij, de beelden in het ziekenhuis, wij daar met onze dochter. Zij dichtbij ons, bijna altijd bij een van ons op schoot in bed, slapend, ze was zo moe. Soms was ze wakker en als ze ontspannen was dan kon ze zo genieten van haar speentje. Wij waren dan ook gelukkig, als het met Rachel goed ging, ging het met ons ook goed. Ineens is vorig jaar zo dichtbij en soms lijkt Rachel al weer zo ver weg... Wat zag ik tegen deze dag op 8 januari...
Och lieverd wat mis ik je. We zijn alweer een jaar verder, een jaar zonder jou, maar ook met jou, want jij gaat nooit meer weg uit ons leven. Deze week aan tafel begonnen we herinneringen op te halen van vorig jaar. Hoe deden we het ook alweer met eten? O ja, je vader vertelt dat hij aan het vasten was, voor jouw genezing, maar voor hem was het ook makkelijker om te vasten vanwege de spanning die de jouw ziek zijn met zich mee bracht. En ik, ik at maaltijdsalades van de AH. 's Ochtends mochten we altijd van het ouderontbijt eten. Dit was heel fijn en daarin werd er goed voor ons gezorgd. Tijd om te koken in het Ronald Mac Donalds Huis gunden we onszelf niet of deze tijd hadden we ook niet. Of een van ons was even aan het rusten, maar het meest waren we bij jou. Ik wist dat onze tijd kostbaar was. Elk moment dat je wakker was, genoot ik dubbel op, om je mooie donkere ogen te zien. Dan kon je zo aandachtig naar me kijken als ik tegen je praatte of liedjes voor je zong. Je was mijn grootste fan en ik die van jou. En die grote glimlach op je gezicht, een paar dagen voor je sterven zal ik nooit vergeten. 10 kostbare weken, waar we van hoop naar wanhoop gingen, leven tussen hoop en vrees, God vertrouwen hoe het ook zou lopen. Lieverd ik heb je zelf gedragen, jouw leven in mij, gevoeld hoe je bewoog in mijn buik, het gedraai van je hoofdje in mijn maag, je knietje in mijn rechterzij en zo nu dan gaf je een flinke kick. 8 maanden heb ik je mogen dragen. God heeft mij uitgekozen om een trotste mama van jou te mogen zijn. Toen en nu nog steeds. Ik ben zo gek op je lief moppie.
Wat maakten we ons grote zorgen om jou. Het belangrijkste was dat je zo min mogelijk zou lijden, je kreeg veel medicatie, zodat je je ontspannen en rustig voelde. En als ik terug denk, ben ik zo dankbaar dat we die 10 dagen in Rotterdam nog hebben gekregen met jou. Dat was echt bonustijd. De artsen hebben je onderzocht om precies te weten wat er met je aan de hand was. Op deze manier wisten we alleen zeker dat we alles hebben gedaan wat we voor je konden doen. Ondertussen bereidde je mama zich bewust of onbewust voor op je afscheid.
Het gekke is dat ik er ook naar toe leefde. Ik heb meerdere gesprekken gehad met verpleegkundigen over haar afscheid en gesprekken met een geestelijk verzorgster, een hele fijne vrouw. Ik heb mijn eerste gedachten over de begrafenis kunnen laten gaan. Wat wil ik wel, wat wil ik niet. Toen wist ik dat niet wilde condoleren, dat leek me zo heftig. Ons kleine leventje wat we 10 weken samen hebben geleefd in het ziekenhuis en dan zo'n club mensen ontmoeten, dat zag ik echt niet zitten. Ik vond het ook niet bij Rachel passen. Rachel haar leven was ergens heel groot, in de zin dat we zoveel betrokkenheid van mensen hebben gehad doormiddel van kaarten, berichtjes, gebeden, Facebook berichten. Haar leven was ook heel klein in de zin dat niet veel mensen op bezoek zijn geweest, omdat dit vanwege haar gezondheid niet mogelijk was. Maar daarom wilde ik wel een dankdienst waar iedereen welkom was. Wat nu ook bijna niet meer voor te stellen is, hoe groot dat was. Iets wat mij enorm geraakt heeft, is hoeveel mensen hun medeleven hebben getoond. Tranen komen weer op als ik daar aan terug denk.
Wat mij ook enorm geraakt heeft is de laatste eer die mensen aan Rachel hebben gegeven. Aan het einde van de dankdienst van Rachel haar leven, mochten mensen langs haar kistje lopen om aan een laatste groet te brengen. Dat lieve kleine moppie van ons. Ik vind het gewoon te erg dat ik het volgende schrijf, maar dat is wel waar ik aan moet denken. Volgens artsen was zij niet levensvatbaar maar dus ook niet waardig om het leven te mogen leven. En al die mensen rond de 175, die een laatste eer brachten aan haar, ons dappere dappere geliefde meisje. Dit is hoe het hoort te zijn. Elk leven is kostbaar. Rachel is kostbaar.
Rachel mocht hier maar 10 weken zijn, maar ze heeft mijn koers voor eeuwig veranderd. Met haar kleine leven heeft ze veel harten mogen aanraken. Ik ben dankbaar. En ook even weer heel verdrietig. Het was een intensieve dag, waarvan ik niet wist hoe ik het zou gaan ervaren. Een dag met veel emoties, veel herinneringen, moeilijke en verdrietige herinneringen, maar ook mooie herinneringen. Veel mensen hebben aan ons gedacht door middel van een berichtje, een kaartje en bloemen. Zo ongelofelijk lief. En eigenlijk ben ik blij dat deze dag voorbij is. Een lieve vrouw schreef: "Vandaag is het jaar rond en hebben jullie alles een keertje gedaan zonder Rachel". Dit kwam zo binnen, want het is zo confronterend. Wij gaan verder het jaar in met Rachel in ons hart voor altijd. Ik kijk ook uit naar wat komen gaat. Rachel maakt van mij ook een dappere moeder, ze maakt mij de vrouw die ik nu ben en daar ben ik haar dankbaar voor, ondanks het grote gemis van haar bij ons. Naast dat we Rachel hebben verloren heeft ze ons ook zoveel gebracht en zal ze voor altijd bij ons gezin horen en bij onze families, Anna Rachel Cappon mijn dappere en liefste meisje.
