Dit jaar vallen de blaadjes een beetje vroeg. We zijn in de nazomer aangekomen. Maar zo richting de herfst wanneer de blaadjes van de bomen gaan vallen, voel ik heimwee in mijn hart. Heimwee naar drie jaar geleden, toen ze nog heerlijk veilig in mijn buik zat. Ons herfstmeisje Rachel.
Richting deze tijd van het jaar komen geuren sterker binnen, zijn herinneringen weer levendiger en voel ik de heimwee in mijn hart naar haar. Naar haar leven in mij. Haar leven om mij heen. Onze kleine smurf. Net veertig centimeter en ruim twee kilo.
Volgens de arts zou ze waarschijnlijk niet levensvatbaar zijn. Maar voor mij was ze dat wel ongeacht haar diagnose en prognose. Alles zat er op en eraan, tien vingertjes, tien teentjes, een lief neusje, haar oortjes met een zelfde puntje wat ik op mijn oor heb en ze had prachtige donkere ogen. Ze was een alert meisje, een heel lief meisje, ze kon pittig reageren als haar iets niet beviel. Rachel, geboren om van te houden.
Was ze nog maar even hier, om even naar haar te kijken, met haar te knuffelen en met haar te kunnen spelen, om haar te zien groeien, opgroeien en gewoon om van haar te houden en bij haar te kunnen zijn. Het leven is kostbaar. Elk leven is kostbaar. Ik mis haar vandaag weer een beetje meer...
