"U moet er rekening mee houden dat uw kindje niet levensvatbaar is", zegt de arts tegen ons. Mijn reactie was; "Daar heb ik geen geloof voor". "Wat zegt u?" vraagt de arts. Ik herhaal; "Daar heb ik geen geloof voor, ons kind zal leven. We hebben veel voor dit kindje gebeden". Wat de arts zegt, geloof ik gewoon helemaal niks van. God heeft mijn moederschoot geopend en dan zal mijn kindje niet levensvatbaar zijn? Inmiddels ben ik rond de 30 weken zwanger en zijn we onder controle in Rotterdam gekomen. Verschillende dingen vallen op en zijn anders. Zo heeft de navelstreng geen 3 vaten, maar 2 vaten. Normaal gesproken moeten er 3 vaten zijn. Dit leverde trouwens geen problemen op. Haar hoofdje was kleiner. Hier maakte ik me geen zorgen over. Mijn man heeft ook een kleiner hoofd. Haar hartje had een afwijking, haar hartklepje was anders 1 slippig in plaats van 3 slippig. Een kant van het hartje was aan de kleine kant en er zat een gaatje in haar hart. Bij haar geboorte zou pas zichtbaar zijn of dit ook echt problemen zou geven. De combinatie van alles maakt dat de arts dacht dat er meer aan de hand zou zijn met ons kindje. Het voordeel is, is dat artsen zoveel kunnen zien en het is meteen ook een nadeel. Want alles wordt benoemd, en als het maar iets anders is, moet dit ook worden benoemd en alle eventuele risico's die het met zich mee kan brengen. Want dan hebben zij het gezegd en zijn ze gedekt. Dit zijn even mijn woorden. Het is ook hun vak natuurlijk. Maar ik wil aangeven, niet alles wat artsen zeggen klopt of is waar.
Vanaf de 20 weken ben ik elke dag avondmaal gaan vieren voor onze Rachel. Gods genezing zijn we al veel eerder over haar gaan uitspreken... Ik ben teksten gaan opzoeken in de bijbel over de beloftes van God voor ons leven.
We hebben niet alles met iedereen gedeeld. Als mensen vroegen hoe het ging, dan zei ik; "Het gaat goed, ik groei goed en de baby ook". We hebben er voor gekozen om alleen het hartprobleem van Rachel te vertellen en mensen gevraagd om hier voor te bidden. Er is ONGELOFELIJK veel voor Rachel gebeden. En juist haar hartje deed het zo goed bij haar geboorte.
Ik wilde niet dat het een problematische zwangerschap zou worden. Ik verheugde me zo over dit kindje. Dit leventje wat God aan ons heeft gegeven. Anna Rachel Cappon is onze gebedsverhoring. Ik ben zo dankbaar dat we haar hebben gekregen. Ik ben blij dat we de keuzes hebben gemaakt die we hebben gemaakt. Wat wilden we haar graag genezen zien en haar bij ons houden, haar groot zien worden, tot ons grote verdriet is dit niet gebeurd. Maar Rachel heeft geleefd én ze leeft nog steeds alleen niet meer hier bij ons. We moeten haar nu veel te vroeg missen en dat is verschrikkelijk verdrietig. Ik kijk uit naar het moment dat ik naar Jezus ga, naar de hemel en dat ik dan ineens een stem hoor; hé mam... en daar staat ze dan mijn dochter...
Foto Liz de Jonge Fotografie