Wat was ik blij met dit kindje, ons kindje, met deze zwangerschap! In december 2018 hadden we een miskraam gehad en ik was vrij snel daarna zwanger van ons meisje Rachel. Niet wetende dat ze een meisje zou zijn, want mijn man wilde graag verrast worden Ik had sterk de indruk dat ze een meisje zou zijn. Bij de twaalf weken echo bleek dat ze een verdikte nekplooi had. We kregen een doorverwijzing naar Rotterdam. We wilden ons laten informeren wat dit kon betekenen, daarom zijn we naar dit gesprek gegaan. Er werd al snel gesproken over de kansen op een kindje met een chromosoom afwijking; een kindje met down of andere afwijking. In bijna dezelfde zin wordt abortus genoemd en werden wij geïnformeerd over de mogelijkheden die er zijn om je kindje te laten onderzoeken en tot wanneer je abortus mag laten plegen. We hadden van te voren al besloten om geen onderzoeken te laten doen, gezien de risico's daarbij zou de uitslag onze keuze niet beïnvloeden. Abortus zou wat mij betreft verboden mogen worden en het woord uit het woordenboek worden geschrapt. Dit geeft aan hoe ik / hoe wij erin staan. Er is vaker met ons over abortus gesproken, ik kon erover huilen hoe normaal dit in Nederland is en hoe vaak het bespreekbaar werd gemaakt.
Wij, en velen met ons, hebben zo gebeden voor een kindje. En God heeft mijn moederschoot geopend. Ik was zo dankbaar en nog steeds. We hebben bijna aan niemand vertelt dat ons kindje een verdikte nekplooi had. We wilden ook niet in een medische molen stappen en hebben er daarom voor gekozen om niet in Rotterdam de 20 weken echo te laten doen, die je trouwens bij 16 weken dan al krijgt aangeboden, maar gewoon in Vlissingen. Ik dacht; "Als er echt iets aan de hand is, dan zien ze dat in Vlissingen ook wel. Dan kunnen we altijd nog naar Rotterdam". Voor mijn gevoel werd het anders zo'n gezoek naar van alles. Artsen zijn verplicht om alle scenario's te moeten vertellen. (Ze kunnen er trouwens ook gewoon naast zitten. Hier zijn ook zoveel verhalen van). Dit maakte voor ons dat er wel wat meer spanning bij kwam. Maar ons kindje, onze Rachel was en is zo gewenst. Ik wilde genieten van mijn zwangerschap, van dit kleine mensje wat in mijn buik groeide. Al zou mijn kindje dood geboren worden, dan zou ik nog de zwangerschap uit willen dragen. Toen ik in Veenendaal woonde had ik gehoord dat een echtpaar in Veenendaal een kindje zouden krijgen wat na de geboorte zou overlijden en zij heeft die zwangerschap uitgedragen. Dit heeft toen een enorme indruk op mij gemaakt. Hier ging ik overigens niet vanuit dat ons kindje zou overlijden. Bij de twintig weken echo bleek dat het hartje van onze Rachel anders was. Later schrijf ik hier meer over.
Ieder leven kostbaar, zo van waarde. Ook het leven van een kindje in de buik van de moeder. Wij moeders zouden de grootste beschermers van dit leventje moeten zijn. Als moeder wil je je kindje altijd beschermen als het is geboren. Het is te bizar dat ik nu op schrijf dat ieder ongeboren leven heeft recht op bescherming. Het zou vanzelfsprekend moeten zijn. Onlangs las ik op Facebook dat als je een ongeboren schildpad vermoord je kans hebt op een jaar in de gevangenis.... Ongelofelijk hoe er met het ongeboren menselijk leven wordt omgegaan.
Foto; Liz de Jonge Fotografie